De ontstaansreden van Zwarte Jef is ongetwijfeld “het weekend”. Wat nu bijna 20 jaar geleden gestart is als een weekendje uit met enkele vrienden ( omdat we op dat moment onder moeders paraplu uit mochten komen of we zelf een auto, mogelijk onze eerste, hadden en onze rijkunsten in d’ Ardennen wilden tentoonstellen of welke reden dan ook ) is na 20 jaar uiteindelijk niet veel veranderd.
Het “eerste” weekend
We zijn ouder geworden, ongeveer 20 jaar, dus eigenlijk bijna het dubbele van wat we waren toen we ermee begonnen…als ik het zo opschrijf besef ik dat, mocht ik nu opnieuw hetzelfde doen als die eerste keer 20 jaar geleden, en ik zou dus het dubbele eindigen waar ik nu begin, deze brief, blog of samenraapsel van gedachten wereldkundig zou gemaakt worden in maart 2058 alwaar ik de gezegende leeftijd van 90 jaar zou hebben bereikt…hopelijk besef ik dan nog wie Zwarte Jef is, of was, en wat we allemaal beleefd hebben…
Waarom we er echt mee gestart zijn kan ik mij helaas niet meer herinneren, wat ik wel weet is dat onze jonge leeftijd ons ertoe aanzette heroïsche tochten te maken in soms helse omstandigheden, nadien gezelschapspelen te spelen tot een gat in de nacht, vooral dan Risk, vergezeld met de nodige liters bier om uiteindelijk afgepeigerd en doodmoe op zondag je de vraag te stellen: “Was dit ontspanning?”. Aangezien we nu 20 jaar verder zijn en nog steeds jaarlijks op weekend gaan kan ik alleen maar besluiten dat het wel degelijk “ontspanning” was en is, anders zouden we het toch al lang hebben opgegeven, me dunkt…
Het heroïsche karakter van de eerste weekends is na verloop van jaren teruggevallen naar simpelweg karakter…het heroïsche laten we tegenwoordig iets meer achterwege…op onze leeftijd heeft heroïsch ( wat volgens “Encyclo” zoveel betekend als 1) Dapper 2) Heldhaftig 3) Kloek 4) Moedig 5) Onverschrokken 6) Stout 7) Stoutmoedig ) een andere betekenis dan wanneer je net twintig bent en met “de borst” (en voor de vrouwen “met de borsten” ) vooruit de wereld, zijn volk en zijn inzichten wil veranderen zodat zij net als jezelf “de waarheid” zien en proeven…
Hoe dit veranderen, van heroïsch naar simpelweg karakter, zich vertaald in concrete daden, zijn enerzijds de zaterdagnamiddagtochten…
In de beginjaren was niets ons te moeilijk – geen weer, geen wind, geen modder, geen slijk, geen boom, geen greppel, geen rivier, geen café – niets hield ons tegen om daar te komen waar we vooraf van wisten, of niet wisten, waar we naartoe gingen. Het gegeven, de kortste afstand tussen twee punten is een rechte lijn,
De kortste afstand tussen twee punten is een rechte lijn
namen we, vaker dan voor ons goed was, zeer letterlijk, met alle gevolgen van dien…en hoewel deze tochten niet altijd onvoorbereid waren, toch bleek meermaals dat, de voor ons voorhanden, stafkaarten, wegenkaarten, of simpelweg velletjes papier, niet altijd de gewenste route naar het gewenste eindpunt brachten… niet alle wegen leiden naar Rome, dat weten we nu ook…en de gevleugelde uitspraak “De weg is lang de gids ervaren” staat bij Zwarte Jef beter bekend als “De weg is lang en de gids is weg” of hoe meerdere mannen zich, louter terend op een Chiro en/of Scouts verleden, het noorden, en gelijk welke windrichting dan ook, voor even kwijt waren. En al zijn deze zaterdagmiddagtochten de laatste jaren iets beter voorbereid en iets korter ( we passeren al wel eens één café zonder te stoppen maar toch zeker geen twéé ), toch proberen we het avontuurlijke niet te schuwen…niet uit de weg te gaan…maar louter op “karakter” en “levenswijsheid” ( we passeren al wel eens één café zonder te stoppen maar toch zeker geen twéé ) ons pad te vinden waarheen het ons ook mag leiden…
We passeren al wel eens één café zonder te stoppen maar toch zeker geen twéé
Anderzijds zijn er de “gezelschapspelletjes” op vrijdag- en zaterdagavond.
Hoewel gezelschapspelletjes een meervoudsvorm is en dus “meer dan één” impliceert, is Risk by far het enige spel waar we in die dagen onnoemelijk veel uren aan spendeerden. Het heroïsche van onze tochten vloeide naadloos voort in de “tot de heroïek verheven” klassieker aller strategiespellen, U welbekend, Risk. Overtuigt van onze strategische inzichten, met als enig doel “de wereld veroveren” of “alle rode legers vernietigen”, gevoed met de nodige liters bier of andere sterke dranken en met sterke uitspraken zoals “fuck and die”, hebben we menige oorlogen gevoerd op zoek naar eeuwige roem en glorie à la “Gladiator”.
Vernietig alle rode legers…
Voor zover ik mij kan herinneren heb ik Risk hoop en al één keer kunnen winnen – en hoewel ik mij nu misschien mag wijsmaken dat dat te danken was aan mijn strategisch vernuft en inzicht, denk ik eerder dat het late uur en de vermoeidheid bij anderen of mijn uithouding in het verzetten van alcohol, aan de basis hebben gelegen van deze overwinning. Ik maak me echter sterk dat “geen geluk in ’t spel, geluk in de liefde” is en dat een wulpse deerne bij mijn thuiskomst in de bedstee de zilte smaak van de nederlaag deed vervagen om zo plaats te maken voor zweterige, zoete druppels van hete…sorry was even aan het wegglijden…Maar dus ook Risk heeft de jongste jaren plaats moeten maken voor andere mooie groepsmomenten…
andere mooie groepsmomenten
Wat het ook moge zijn, onze jaarlijkse weekends zijn al jaren een bron van vertier, plezier, even een stap uit het dagdagelijks bestaan waar een mens van tijd tot tijd wil ontsnappen…waar vroeger nogal eens meer een programma werd gevolgd willen we nu meer à la minute werken zonder echt te weten wat nu, waar naartoe…en dat is maar goed ook…op onze leeftijd moet er niets en mag alles…ook vettige praat gebruiken omdat de kinderen er niet bij zijn…yeah right…
Zwarte Jef 