Afscheid van een vriendin…

Concept laatst opgeslagen 13 april 2017…

Dit vervolg schrijf ik op 5 januari 2021 in een leuke kroeg in Berchem…

Ik kan het haast niet geloven dat het bijna 4 jaar geleden is sinds ik laatst aan dit bericht gewerkt heb…hoewel ik in die vier jaar voortdurend heb gedacht aan dit verhaal ben ik er voor mezelf nooit uitgeraakt of ik dit verhaal ook effectief zou publiceren op deze blog, die, nu ik erbij nadenk, niet echt veel meer gebruikt wordt, misschien moet ik het gewoon terug meer doen, ach we zien wel…

Chloë, er is veel gebeurd in 4 jaar maar we zijn er nog allemaal en dat is het belangrijkste…maar dus hier zitten we weer enkele woorden neer te pennen met steeds dezelfde gedachte in mijn achterhoofd, “wat doe ik met dit verhaal, publiceer ik het en geef ik het aan de wereld, waarna ik van dan af er niets meer aan kan toevoegen, soms wel een akelige gedachte, of laat ik het, na het typen van deze woorden, nog in concepten staan zodat ik mij de vrijheid kan geven er zaken aan toe te voegen op een later tijdstip.”

Ook weet ik niet of een persoonlijk relaas als deze zomaar “in the open” kan gebracht worden…niet dat veel mensen deze blog lezen maar soms voelt het raar aan en ben ik bang misschien te persoonlijke zaken over andere mensen te verwerken in dit schrijven en deze dan ook zomaar vrij te geven…ik kan een beslissing nemen voor mezelf maar neem deze eigenlijk dan ook voor deze mensen…ik ben ook bang dat als ik de vraag stel aan die mensen die mee verweefd zitten in dit verhaal en er is er 1 bij die  liever niet wil dat dit door iedereen gelezen kan worden, heel dit gegeven voor eeuwig in concepten zal blijven staan…je merkt het, niet echt makkelijk…

Het voelt nochtans wel goed hier met jou over te kunnen palaveren…

Maar dus ondertussen is er in de afgelopen vier jaar veel gebeurt…één van de belangrijkste is dat we met je overlijden hebben leren leven…het klinkt, als ik het zo neerschrijf, raar maar het voelt beter aan dan enkele jaren geleden…”het leven gaat voort”, “we moeten vooruit”…al die uitspraken blijken dus ook waar te zijn en je merkt dat na verloop van tijd verdriet plaats maakt voor herinneringen, mooie herinneringen.

We bezoeken nog vrij vaak je graf, Ilse & ik, om even stil te staan bij deze herinneringen en ze op te rakelen, telkens opnieuw nieuwe herinneringen en dan lachen of huilen we hiermee maar telkens met een warm gevoel in ons hart…zoals ik hier nu tegen jou kan palaveren, doen we dat ook bij je graf en dat is het leuke aan onze bezoeken…ik kon mij dit vroeger niet echt inbeelden wat dit met mensen doet, ik zag het mensen dan ook maar enkel doen in één of andere film, maar nu weet ik wat dit betekent en wat het kan doen voor iemand…en dus na verloop van tijd zijn er geen vragen meer als “waarom kanker en waarom zo vroeg en waarom jij”, nee, na verloop van tijd gaat het over “weet je nog van toen en hebben we toen niet geweldig gelachen”…hetgeen we echt wel grappig vinden is dat jij nooit ouder zal worden en wij dit wel doen…ik vrees dat we binnen 15 jaar hier nog harder om zullen lachen dan nu…om nog maar eens een cliché te gebruiken “zolang je over mensen praat blijven ze onder ons” en dat is wat we proberen te doen…

Maar dus nu blijven we nog steeds met de vraag “wat doen we met dit verhaal”…en terwijl ik dit nu allemaal aan het neerpennen ben besef ik hoe leuk het is met jou op deze manier te babbelen…maar langs de andere kant wil ik dit verhaal niet gebruiken om allerlei zaken over mezelf of de wereld te vertellen…Het ging over jou en hoe ik en anderen dit ervaren hebben…zoals ik in het begin zei “er is veel gebeurt in 4 jaar”, met deze melding heb je vlug de neiging over te gaan naar een relaas dat niets meer te doen heeft met jou maar met ons…

Dus…zullen we nu definitief een eind maken aan dit verhaal…wat denk je…

Geachte lezer, hieronder vind je een verhaal over het verliezen van iemand die je bijna je ganse leven hebt gekend…ik hoop dat ik niemand kwets met het aan U te geven…het komt diep uit mijn hart en is met veel warmte en liefde geschreven…lees het met een open hart zodat we Chloë niet vergeten…

De wereld staat stil…ik wou dat het niet zo was…

De eerste woorden die ik kan versturen naar Chloë de dag nadat ik vernomen heb van Tom dat er kanker gevonden is bij Chloë. Een melanoom die enkele jaren geleden was weggenomen en die nu, sinds enkele maanden, agressief is teruggekeerd met uitzaaiingen naar lever, longen, hersenen…

En daar zit je dan…zelf amper in staat om normaal te functioneren…je schuldig voelen om je verdriet omdat dit niet in verhouding staat met wat Chloë, Tom, de kinderen en haar familie moeten voelen…een rotdag…

Ik kan het kwijt, bij Ilse, bij Yana, bij Nina, bij vrienden maar het knaagt vanbinnen…voor het eerst in mijn leven ervaar ik een gevoel van onmacht dat moeilijk in woorden te beschrijven valt…en ik heb al onmacht  gevoeld…bij mezelf…in andere omstandigheden waar we zijn uitgeraakt…en net dat geeft me dat schuldgevoel…ik ben eruit geraakt maar het gaat niet om mij, het gaat om iemand anders…

Om van die onmacht af te geraken zijn we de dag na het slechte nieuws op bezoek geweest bij Tom & Chloë…ik heb toen aan Chloë gezegd dat ik het spijtig vind en dat ik het heel erg vind wat er met haar gebeurt…een egoïstische daad van mij  om van die onmacht af te geraken en ook zelf verder te kunnen gaan…wat er zal gebeuren zal de toekomst uitwijzen maar nu kan ik er zelf beter mee om…ik heb dit nodig, waarom weet ik niet, maar nu kan ik naar Chloë toe, indien nodig, de steun geven die ze zal nodig hebben in de toekomst…

We zijn een kleine week verder…uiteraard is er niets ernstig veranderd in de situatie met Chloë, het is niet dat je elke dag aan de lijn hangt om te checken of alles nog goed gaat…maar ik merk wel dat er enorme verschillen zijn over hoe mensen de toekomst zien…ikzelf probeer het nog niet te zwart in te zien, is dit naïef of onrealistisch, ik weet het niet. Zelf heb ik altijd de instelling dat wat komt zal komen en wat niet komt niet zal komen en voorlopig weten we veel en tegelijk niets dus is het in mijn ogen nutteloos voorspellingen te maken over wat gaat komen en hoe en wanneer het zal aflopen…en dat maakt soms dat ik voor sommige mensen onverschillig lijk terwijl dat het zeker niet is…Chloë & Tom zijn één van mijn, onze, beste vrienden en onverschilligheid is niet een woord dat in onze woordenschat staat als het over beste vrienden gaat, maar ik wil ook absoluut niet op zaken vooruitlopen…

Voorlopig neemt ze pillen die de kanker moeten tegenhouden, of toch zoiets, en met deze pillen “koop je tijd” zoals Tom zegt en ik volg hem daarin…nogmaals, is dit naïef of onrealistisch, ik spreek me er niet over uit, het is wat ik wil voelen en hoe ik ermee wil omgaan…dat er nog moeilijke tijden zullen aankomen, daar twijfel ik niet aan, maar die zijn er nu niet en die moeten we nu ook niet creëren…zoals al gezegd, “koop tijd” en geniet van deze tijd, ze is nog lang niet om…

Concept opgeslagen 5 maand geleden…ze is gisteren overleden…

Het is moeilijk om nu woorden te kunnen neerschrijven die ergens soelaas kunnen brengen, alles lijkt verkeerd te zijn, woorden, zinnen…op één of andere manier lijkt het net of alles wat je opschrijft verkeerd is of anders is dan datgene dat door je hoofd rondspookt.

Tom belde me gisterenmiddag op om te zeggen dat Chloë in een coma was gegaan. Tot en met nieuwjaar is eigenlijk alles nog vrij vlot gegaan. De vermoeidheid was, in onze ogen, hetgeen waar ze het meeste last van had of zo liet ze het toch uitschijnen…Mijn zus vertelde me gisteren in tranen aan de telefoon dat Chloë, sinds we het nieuws vernomen hadden, nog een half jaar enorm heeft kunnen en willen genieten en dat het enkel de laatste week, laatste 10 dagen enorm vlug is gegaan…dus ja, we waren allemaal nog enigszins hoopvol en gingen, ik althans zeker, nog mee in het verhaal van tijd kopen…maar de uitzaaiingen in de hersenen hebben ze nooit onder controle gekregen, tot op het punt dat de druk op de hersenen zo groot werd, met epilepsie  en stuipaanvallen tot gevolg om dan sinds gisterenmorgen in een coma te zijn terecht gekomen waar ze niet meer is uitgeraakt en ’s avonds voor zichzelf het licht heeft uitgedaan…

Het komt hard aan…iemand die net als ik 48 jaar was, die ik bij wijze van spreken 47 jaar, vanaf het moment dat we konden brabbelen, kende, met wie ik samen ben opgegroeid, samen op reis ben mee geweest, samen toneel heb gespeeld, samen onze gezinnen hebben zien opgroeien, lief en leed hebben gedeeld, samen met vrienden hebben gefeest, op weekend zijn gegaan, zomers in Schilde hebben doorgebracht, mijn vrouw haar beste vriendin…het is te vlug voorbij…het had nog even, nog veel evens moeten duren…

En wat nu…nu bouwen we verder aan ons leven zonder Chloë…ons leven gaat niet minder zijn zonder haar want zoals er altijd zo mooi gezegd wordt : “Je sterft maar “echt” als niemand nog over je praat, als niemand meer aan je denkt…” dus zullen we aan haar blijven denken, over haar praten en lachen en huilen zodat ze er altijd zal zijn…The show must go on, I’ll face it with a grin, I’m never giving in, On with the show…

Concept opgeslagen een paar seconden geleden…het afscheid is nog niet voorbij…

We hebben afscheid genomen van Chloë…een uitvaart die mooi en sereen was met muziek die we nog samen met Tom hadden gekozen en teksten van familie en vrienden…De tranen die we samen deelden hebben het gemis niet minder gemaakt maar het verdriet kunnen delen met anderen zorgt voor verluchting…het is moeilijk in woorden te omschrijven in de armen van iemand te kunnen vallen en weten dat zij je zullen steunen met je verdriet of samen je verdriet kunnen weghuilen…

Het feit dat Chloë er nu niet meer is voelt nog onwezenlijk aan omdat er nog zoveel is dat moet komen waarin we het gemis van een persoon nog moeten voelen…ik zag enkele dagen geleden een foto van de mama van Tom, vorig jaar op een wandeling met Antigoon, samen met haar beste vriendin, twee prompte dames in de herfst van hun leven, een leven waar mooie en minder mooie momenten gedeeld zijn…maar altijd samen. Ilse, Inge & Chloë waren zulke vriendinnen…zulke momenten zullen er nu niet meer zijn, zo een foto met lachende gezichten zal er niet meer zijn met hun drie…ze zijn nu nog met twee maar de momenten die ze samen konden delen met drie is niet meer…ik kan me niet voorstellen wat er in die twee vrouwen omgaat, dit te weten…en dat zijn de momenten die nog moeten komen en die pijnlijk gaan zijn…

Ook voor Tom en de kinderen zullen deze momenten komen…het eerste jaar is het moeilijkst zeggen ze altijd…

Verdriet slijt maar het zal zijn tijd nodig hebben…tijd die we samen moeten doorbrengen om zo het gemis te delen en verder te bouwen aan ons leven…

Chloë, we zullen je missen maar niet vergeten, je was een fijne vriendin, een toffe vrouw, een leuke moeder en nog vele andere dingen voor andere mensen…slaap zacht…

Chloë…